Πριν από λίγες μέρες η Ελλάδα και ολόκληρος ο Ελληνισμός γιορτάσαμε την 76η επέτειο της Εποποιίας του 1940-41. Γιορτάσαμε το περήφανο ΟΧΙ κατά του φασισμού και εναντίον όλων όσοι ορέχτηκαν τα πάτρια εδάφη μας. Θυμούμαστε, και δυστυχώς αρκούμαστε, κάθε 28η Οκτωβρίου να εκφωνούμε «βαρυσήμαντους» πανηγυρικούς, να παρακολουθούμε δοξολογίες, εντυπωσιακές παρελάσεις και καταθέσεις στεφάνων και ύστερα επαναπαυόμαστε ικανοποιημένοι πως, επίσημη Πολιτεία και πολίτες, επιτελέσαμε τάχα το καθήκον μας προς την ιστορία και τους χιλιάδες ήρωες αυτής της εποποιίας!

  Ξεχάσαμε όμως όλοι μας και ξεχνούμε διαρκώς μια βασική μας υποχρέωση που αποτελεί ταυτόχρονα πρώτιστο Ηθικό και Εθνικό μας μέλημα. Να αναζητήσομε τους νεκρούς ήρωές μας που 76 χρόνια τώρα παραμένουν άκλαυτοι και άταφοι ή προσωρινά θαμμένοι στα κακοτράχαλα βουνά και τα πεδία των μαχών της Βορείου Ηπείρου. Ξεχάσαμε όλες αυτές τις δεκαετίες πως 7.976 νεκροί αδέλφια μας, γονείς, συγγενείς μας, παιδιά απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας περιμένουν υπομονετικά από την Πολιτεία, κι απ’ όλους εμάς να τους θυμηθούμε και να τους σεβαστούμε. Να τους περισυλλέξουμε και με τις οφειλόμενες  τιμές να τους ενταφιάσομε. Με άλλα λόγια να επιδείξομε και γιαυτούς την ίδια Εθνική συνείδηση, την ίδια αγάπη και στοργή, το ίδιο δέος που όλοι οι λαοί της γης ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρήσκευμα ή καταγωγή, αισθάνονται και επιδεικνύουν στους νεκρούς τους. Βασιλείς και στρατιώτες, πλούσιοι και πένητες, δίκαιοι και αμαρτωλοί όλοι χωρίς εξαίρεση, μπροστά στο θάνατο πάντοτε υποκλίνονται.

  Το γένος  των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα θεωρούσαν και θεωρούμε χρέος μας ιερό, θρησκευτική και Εθνική επιταγή την απόδοση τιμών και τον ενταφιασμό των νεκρών μας. Σε περιόδους πολέμων καθιερώθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων, εθιμικώ δικαίω, η ανακωχή μεταξύ των εμπολέμων για την ανάγκη περισυλλογής των νεκρών τους απ’ τα πεδία των μαχών και τον ενταφιασμό τους με τις επιβαλλόμενες τιμές. Ένα έθιμο που υφίσταται μέχρι των ημερών μας και θα εφαρμόζεται στο διηνεκές. Αποτελούσε δε έγκλημα, στίγμα αιώνιο και κοινωνική αρά και εκπεσμός για όποιον άφηνε άταφο τον νεκρό του!

  Κορυφαίοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ποιητές, συγγραφείς και ρήτορες όπως οι Σωκράτης, Όμηρος, Σοφοκλής, Πλάτωνας, Θουκυδίδης, Γοργίας και πολλοί άλλοι αναφέρονται με ξεχωριστό σεβασμό, στον γραπτό και προφορικό τους λόγο στην ανάγκη ταφής και απόδοσης τιμών και κτερισμάτων στους νεκρούς, ενώ οικτίρουν τους «κατηραμένους» που αρνούνται το δικαίωμα ταφής τους.

  Ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» εξυμνεί το θάρρος και τη σπουδαιότητα της πράξης της ομώνυμης ηρωϊδας του, να αγνοήσει την απαγόρευση του Βασιλιά Κρέοντα να αποδοθούν επιτάφιες τιμές στο νεκρό Πολυνείκη. Και όταν εκείνη συνελήφθη ενταφιάζουσα με τιμές και κτερίσματα το νεκρό αδελφό της και προσήχθη ενώπιον του Κρέοντα, ομολόγησε την πράξη της και αντί απολογίας τον κατηγόρησε δημόσια «για το θάρρος του να περιφρονεί –Βασιλιάς αυτός– τους άγραφους και αιώνιους νόμους»! Πλήρωσε βέβαια με τη ζωή της την πράξη της αυτή η Αντιγόνη, απέδειξε όμως και δίδαξε στους επιγενομένους, με αυτήν την τραγική κατάληξή της, πως στη συνείδηση των Ελλήνων οι νεκροί εν παντί τόπω και χρόνω και αντί πάσης θυσίας δικαιούνται σεβασμού, ευλάβειας και επιτάφιων τιμών!

  Αυτές λοιπόν τις επιτάφιες τιμές, τις τόσο αναγκαίες και επιβεβλημένες για κάθε νεκρό, στερήθηκαν και στερούνται και περιμένουν να τους αποδοθούν ογδόντα σχεδόν χρόνια μετά το θάνατό τους οι ήρωες αυτοί! Είναι εκείνοι που υπείκοντες στα προαιώνια  κελεύσματα της φυλής μας, εγκατέλειψαν γενέθλιες εστίες, αγέννητα παιδιά, συζύγους, αδέλφια και γονείς. Είναι αυτοί που πολέμησαν και προστάτευσαν, απ’ τις ορδές των εισβολέων, την πατρώα γη –τα όσια και τα ιερά μας– και άφησαν στα βουνά της Αλβανίας την τελευταία τους πνοή και τη γεμάτη όνειρα ζωή τους ! Είναι τέλος εκείνοι που εμπνεύσθηκαν απ’ τον σοφό λόγο του Σωκράτη «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς» και έκαναν πράξη τον Όρκο των Αθηναίων Εφήβων που έδιδαν ΄μπρος στο Ιερό της Αγραύλου «Ου καταισχυνώ όπλα τα Ιερά… Αμυνώ και υπέρ Ιερών και υπέρ Οσίων… Την πατρίδα δε ουκ ελάττω παραδώσω».

  Οι άταφοι αυτοί ήρωες, σκόρπιοι πλέον σκελετοί και μεμονωμένα κόκκαλα –απομεινάρια του χρόνου–, στα πεδία των μαχών της Αλβανίας, περιμένουν υπομονετικά και «ζητούν» από την Πολιτεία να αποκαταστήσει επιτέλους τη μεγάλη αυτή Εθνική παράλειψη. Και όσο η πατρίδα ξεχνά ή αδιαφορεί, τόσο οι νεκροί θα μας «θυμίζουν» την Ιερή Παρακαταθήκη - Επιταγή των σοφών και συνετών προγόνων μας προς όλους εμάς τους επιγόνους, όπως τη μνημονεύει ο Θουκυδίδης στον «Περικλέους Επιτάφιο», «Ανδρών αγαθών Έργω γεννομένων Έργω και δηλούσθαι τας τιμάς».

  Τις Τιμές αυτές τις δικαιούνται, δαψιλώς, οι ήρωες του Ελληνικού εκείνου έπους και εμείς τους τις οφείλομε σαν ελάχιστο δείγμα σεβασμού κι ευγνωμοσύνης προς την Ιερή τους μνήμη.